Ouessant, de Tuin der Stormen

Ik houd erg van eilanden, dat heb ik gemeen met Boudewijn Büch. Een van de spannendste eilanden die ik ooit bezocht was Ouessant, gelegen aan het uiterste puntje van Bretagne, bij de ingang van het Kanaal.

Met de snelle schepen van de rederij Penn ar Bed is het vanaf de haven van Le Conquet een kleine 2 uur varen. Dan dacht je dat je in West-Bretagne al zo ver westwaarts was, maar het kan altijd nog verder: Finistère, finis terrae, het einde van de wereld. De naam van het eiland is stokoud en gaat terug op de naam die de Griekse geograaf Strabo in de 1ste eeuw ooit vermeldde: Ouxisamè. Mogelijk dat dit dan weer teruggaat op een keltische naam, want het eiland wordt al sinds prehistorische tijden bewoond. In het moderne Bretons heet het overigens Euza en in het Engels Ushant

De zeestromingen rond het eiland, met name de Passage de Fromveur zijn vermaard en berucht. Bij inkomend tij vanaf de oceaan het Kanaal in, kan de stroomsnelheid oplopen tot 9 knopen, bijna 18 kilometer per uur. Vanwege de vele klippen rond Ouessant en enkele kleinere eilandjes ontstaan verraderlijke grondzeeën en draaikolken. Bij tegengestelde windrichtingen, dus wind tegen stroom in, wordt het helemaal hachelijk. «Nul n’a passé Fromveur sans connaître la peur», Niemand passeert de Fromveur zonder te leren wat angst is, luidt dan ook een oud Bretons zeemansspreekwoord. Er bestaan fraaie kaarten die alle scheepswrakken aangeven rondom Ouessant. Het zijn er vele honderden en dan begrijp je de bijnaam ‘Tuin der Stormen’ voor dit eiland.

Als je aankomt met de boot is het een uurtje lopen naar de hoofdplaats van het eiland, Lampaul. Een mooie wandeling verder westwaarts naar de beide grote vuurtorens leidt je door een grassig landschap met lage muurtjes. Ook dartelt er een ras van minischaapjes rond, de befaamde Ouessant-schaapjes, die klein blijven en makkelijk de beschutting van de lage muurtjes kunnen opzoeken. Wie Frankrijk associeert met la douce France, wijnranken en golvende graanvelden, vergeet het op Ouessant. Dit deel van Frankrijk heeft meer overeenkomsten met het westen van Ierland, met Connemara, de Aran Islands en dergelijke oorden. Het waait er altijd en er zijn geen bomen.

En o ja, jaarlijks wordt er in Lampaul in augustus een boekenfestival gehouden, gewijd aan eilandliteratuur. De Salon du livre insulaire. Kijk, dat zou Boudewijn Büch vast prachtig hebben gevonden.

Toen ik in 2003 Ouessant bezocht fotografeerde ik nog niet digitaal. Foto’s hier van Ouessant heb ik niet zelf gemaakt, maar komen o.a. van Wikipedia en van Tourisme Bretagne.