Heno

Altijd als ik in Spanje ben ga ik even langs een drogist of supermarkt om een nieuwe voorraad in te slaan. Ik weet heus wel dat het, met wat zoeken, ook in Nederland te koop is, de adressen vind je zo op internet. Maar het is toch niet het echte spul dat ik zo ontzettend met Spanje associeer en daarom alleen dáár wil kopen.

Heno. Heno de Pravia. Doodgewone huishoudzeep die in elke Spaanse winkel te koop is. El aroma de mi hogar, de geur van mijn huis, mijn stulpje. Die slogan voeren ze al zolang de zeep bestaat, al 100 jaar of daaromtrent. Ik heb het leren kennen toen ik voor het eerst in Spanje was. Niet aan de kust tussen de toeristen, maar in het hoogland van Castilië. In de snoeiende hitte van de meseta, waar zelfs de cicaden het in de middag te warm vinden en pas na na vijven beginnen met zingen.

Wij zaten in een villa in Sacedón, met een groepje vrienden. Het huis behoorde aan de ouders van één van hen; wat klussen, beetje zwemmen, luieren, chorízo eten en wijn drinken van Federico Paternina, Banda Azul. Je overgeven aan een uitgebreide siësta, dat spreekt. En dan, als de temperatuur weer dragelijk werd, een heerlijk verkwikkende douche, natuurlijk met Heno de Pravia. Daarna fris gewassen het dorp in, voor een paseo, een kopje koffie en wie weet een biertje. Elk dorp in Spanje komt tegen zonsondergang tot leven. Je maakt eerst een hoop lol en pas als het later op de avond is, zo na elven, ga je nog eens wat eten. Na middernacht kan het zelfs bepaald frisjes worden en gaan de vestjes aan waarvan je al afvroeg waarom iedereen die bij zich had toen het nog boven de dertig graden was.

Die zeep dus. El aroma de mi hogar. Gelukkig heb ik pas weer een voorraadje gehaald en kan ik er weer even tegen. Echte zeep, niet dat slappe spul waarmee hier de schappen gevuld zijn.