De Sint Annenstraat

Tussen 1983 en 1993 woonde ik in de Sint Annenstraat in Amsterdam, een smal straatje tussen de Warmoesstraat en de Oude Zijdsvoorburgwal, in het hart van de Wallen. De Sint Annenstraat maakt deel uit van het Blaauwlakenblok, dit blok omvatte veel verkrotte panden die eind jaren ’70 waren opgekocht door de Bijenkorf met de bedoeling de panden te slopen en er een hoofdkantoor en een parkeergarage te bouwen. Een groep kunstenaars kraakte de panden, knapte ze op en richtte er ateliers en expositieruimtes in (het tegenwoordige W139 is daar nog de erfgenaam van). Zij werden later gesteund door het Amsterdamse gemeentebestuur, onder aanvoering van Jan Schaefer. Toen ik mijn slooppandje in gebruik nam in 1983 waren de gesprekken al vergevorderd en kort daarop werden we allemaal gelegaliseerd.

In deze tijd waren de Amsterdamse Wallen best een ruig gebied. Mijn donkere straatje bevatte minstens 10 bordelen en een sexbioscoop. Er was heel veel drugshandel en -overlast en meer dan eens heb ik agenten met getrokken pistolen iemand zien achtervolgen door de straat. Zelf ben ik ook eens pal voor mijn eigen deur beroofd. Elke vrijdagavond zong het Leger des Heils op de hoek met de Sint Annendwarsstraat geestelijke liederen. Zwervers en alcoholisten konden zich aansluiten en kregen daarna soep in het opvangcentrum aan de gracht. Hun gezang vermengde zich met de hijg- en kreungeluiden uit de bioscoop, als men de deur daar soms openzette. Mijn buurvouw Joke, een ‘prostituee in ruste’ hing vaak uit het raam om voorbijgangers te becommentariëren en wildplassers de huid vol te schelden. Zo ging dat in die tijd. Toeristen waren er ook toen al veel. Dicht bijeen liepen ze dan in een groepje schichtig giechelend achter een gids aan, angstvallig hun tas of camera aan de borst vastklemmend.

De Sint Annenstraat gezien richting Warmoesstraat, omstreeks 1985. Het gestuute pand links is nr 28. Ik bewoonde de bovenste twee verdiepingen. Tegenwoordig is het pand totaal gerenoveerd en wordt het niet meer gestut.

Omdat de belofte van renovatie wel erg lang op zich liet wachten en ik ook andere plannen had en was gaan samenwonen verliet ik in 1993 de Sint Annenstraat voor een mooie, lichte flat op het KNSM-eiland. Nog weer later ging ik zelfs Amsterdam helemaal uit. Af en toe ging ik nog eens kijken en zowaar, rond 2010 was de renovatie goed op gang gekomen. De afgelopen jaren is er veel geïnvesteerd in het gebied. De panden, waaronder de oudste stenen huizen van Amsterdam uit de vroege 16de eeuw, staan er tegenwoordig schitterend bij.

En dit jaar ging het opeens hard. Ik telde onlangs één hippe koffiezaak, een kunstkaartenwinkel, een giftshop met petjes en sjaaltjes, een vintagespulletjeswinkeltje en een soort kaasboetiek. In wat eerst een garage was zaten nu jonge mensen tussen witte muren naar beeldschermen te kijken. Op de hoek met de Warmoesstraat is nieuwbouw gepleegd en daar zit nu ‘De Bakkerswinkel’ in. Drugshotels zijn dicht en het aantal bordelen is teruggebracht tot twee. De bioscoop is al lang geleden gesloten. De Sint Annenstraat is echt een keurige buurt geworden, al zullen sommigen de manier waarop tot de ‘vertrutting’ rekenen. Toeristen komen er graag en nu meer dan ooit, maar of het Leger des Heils er nog elke vrijdagavond psalmen zingt waag ik te betwijfelen.