De jaren ’80 teruggevonden!
Begin jaren ’80 was ik jong en woonde ik in het centrum van Amsterdam. Ik had allerlei kunstenaarsvrienden en hield me wat bezig met fotografie. Ik vond mezelf uiteindelijk niet zo’n goede fotograaf en ben daarom na een paar jaar wat anders gaan doen. De vele zwartwit-negatieven – netjes opgeborgen in negatief-albums – verdwenen in dozen en gingen trouw met elke verhuizing mee. Veel van die negatieven heb ik nooit afgedrukt, omdat ik dat niet de moeite waard vond, of omdat ze niet aan mijn verwachting voldeden.
Onlangs heb ik een moderne dia- en negatiefscanner gekocht. Voor de aardigheid zocht ik die oude negatief-albums weer eens op, zomaar, om even te proberen. Ik kwam daarbij vele portretten tegen en foto’s van manifestaties uit de Amsterdamse kunstscene van begin jaren ’80. We noemen een W139 en een Aorta – men weet wel waar ik het over heb. Nooit afgedrukt, want te donker, te gruizig of zelfs onscherp. In deze tijd van Hipstamatic en Instagram is dat allerminst een bezwaar. Sterker nog, ze worden er alleen maar leuker op.
Daarom hier een selectie van zomaar wat foto’s. Hoewel ik van de meeste geportretteerden wel de naam ken heb ik die er niet bij gezet. Sommigen zijn bekend geworden, of zelfs beroemd voor korte of langere tijd, anderen zijn anoniem gebleven. Men ziet maar, ik vind het een mooi tijdsbeeld. Het waren niet de vrolijkste jaren, die eerste van de jaren ’80, men was bezig met overleven. We waren niet zozeer rebels, maar wel dwars en eigenwijs. En zelfredzaam, dat vooral.
Volgende keer meer jaren ’80, met rellen en echte krakers!
Etentje in W139
Bij de kunstenaars thuis
Erg leuk om wat te graven in de eigen geschiedenis, de eogohistorie, en er pareltjes in terug te vinden. Prachtige platen. Vooral 1982 45_3 en 1982_Blad44_24 brengen me meteen weer terug.
De jaren 80 waren enerverend en fraai wat mij betreft. Iets met coming of age wellicht. Ik ben van ’65, en jij?
Ik was niet van de punk maar van Kraftwerk, The Human League, Soft Cell en vooral fan van het Zweedse immer mooie Twice a Man.
Ik dwaal wellicht af, zo zeer raken je platen mijn herinnering aan het tijdsbeeld.
Een zeer vormende decade wat mij betreft.
Leuk als er meer volgt.
Ha Maurits,
Dank voor je reactie. Ja, het was een enerverende tijd. Punk en postpunk. Ik ben van ’57, dus net iets ouder, maar absoluut een ‘sturm und drang’ tijd. Die leren jassen en slobbertruien doen het hem wel, hè?
HA Ad hier andere ad wat een sfeer die foto’s, ben benieuwd of je van w139 nog meer foto’s hebt, deze zijn uniek. hartelijke gr. ad.
Ha Ad, Leuk om van je te horen via een reactie op mijn blog. Ik heb nog wel wat meer foto’s van W139, maar niet vreselijk veel meer. Ik ga ze de komende tijd maar eens scannen. Inderdaad, wat een sfeer, niet? Die leren jassen en zo. En je kunt gewoon zien hoe koud het was in die ruimte. Maar een geweldige tijd, zeker weten.